Serwis

Zawartość

Porady eksploatacyjne

I.         Rozpalanie kotła.

 

1.       Wsypać opał do zasobnika i zamknąć klapę.

2.       W regulatorze włączyć tryb sterowania ręcznego przyciskiem M (M/CWU).

3.       Wysunąć opał na palenisko;

a)       w kotłach z podajnikiem ślimakowym – przyciskiem u/STOP włączyć podajnik i obserwując palenisko zaczekać, aż opał wypełni palenisko tworząc niewielki „kopczyk”, po czym wyłączyć podajnik przyciskiem  u/STOP,

b)       w kotłach z podajnikiem tłokowym – przycisnąć i przytrzymać  przycisk u/STOP tak długo, aż opał wypełni palenisko w ok. 2/3 długości. Następnie ustawić tłok w pozycji spoczynkowej tj. tak, aby cofając się zamknął komorę spalania kotła i zwolnić przycisk u/STOP.

4.       Rozpalić opał na palenisku wykorzystując do tego podpałkę grillową (najlepiej białą) i kilka szczap suchych drewienek. Włączyć dmuchawę przyciskiem NASTAWA/POMIAR, a po rozpaleniu się drewienek przysypać je lekko suchym opałem z zasobnika i zaczekać, aż opał się dobrze rozpali.

5.       W kotle z palnikiem retortowym wysunąć opał (jeśli to konieczne) tak, aby palący się żar stanowił lekki „kopczyk” natomiast w kotle z podajnikiem tłokowym przesuwając opał (podajnikiem) ustalić linię ognia mniej więcej w połowie paleniska.

6.       Wyłączyć tryb pracy ręcznej przyciskiem M (M/CWU), a następnie włączyć tryb automatyczny przyciskiem t/START. Stan pracy automatycznej sygnalizowany jest migającą kropką dziesiętną na wyświetlaczu.

 

II.       Palenie w kotle.

 

            Praca automatyczna w regulatorach kotłów podajnikowych składa się w zasadzie z dwóch faz podstawowych tj. fazy pracy i fazy podtrzymania.

 

1.   Faza pracy („PRACA”) - to stan, kiedy temperatura wody w kotle c.o. ma wartość niższą od temperatury zadanej. W tej fazie głównym zadaniem regulatora jest szybkie podgrzanie wody w kotle do temperatury zadanej. Podajnik wykonuje cykle podawania paliwa do spalania, natomiast dmuchawa realizuje nadmuch powietrza o określonej mocy. Dla prawidłowego procesu spalanie i osiągnięcia maksymalnej mocy kotła niezbędne jest prawidłowe ustawienie parametrów podawania opału, jak również mocy nadmuchu.

 

a)       ustalenie parametrów podawania opału,

 

-          dla kotłów z mechanizmem ślimakowym (palnik retortowy) ustala się zarówno porcję paliwa – parametr [PrA], jak i częstotliwość podawania – parametr [PAu]. Optymalne ustawienie tych parametrów dla kotłów małej mocy ma się w stosunku ok.  1/3, jednak dokładne ustawienie jest możliwe tylko w drodze doświadczalnej. Należy parametry [PrA] i [Pau] ustawić tak, aby żar w retorcie utrzymywał się w  kształcie „kopczyka” (uwaga: okres obserwacji kilka godzin). Należy przy tym wziąć pod uwagę, że zbyt częste włączanie i wyłączanie podajnika naraża mechanizm i silnik podajnika na zbędne przeciążenia skracające ich żywotność. Jednak zbyt długa przerwa [Pau] wymusi konieczność zwiększenia porcji paliwa [PrA] co powoduje, że proces spalania nie jest optymalny (dłuższy czas rozpalania podanej porcji i nadmierne dymienie). Trzeba jeszcze zwrócić uwagę, aby podany opał zdążył się spalić zanim spadnie do popielnika. W niektórych przypadkach, szczególnie przy dużym zapotrzebowaniu na moc kotła (duże mrozy) konieczne jest utrzymywanie wyższego „kopczyka” żaru co wiąże się z pewną utratą nie dopalonego opału.

-          dla kotłów z mechanizmem tłokowym ustala się wyłącznie częstotliwość podawania paliwa – parametr [PAu]. Zawsze podawana jest stała porcja paliwa wynikające z fizycznej budowy mechanizmu podajnika. Parametr [PAu] należy dobrać doświadczalnie tak, aby linia ognia na palenisku utrzymywała się mniej więcej w jego połowie. Jeżeli ma tendencje do przesuwania się w kierunku zasobnika, to należy [PAu] zmniejszyć, jeżeli w kierunku popielnika, to zwiększyć. Okres obserwacji jest przy tym stosunkowo długi (kilka godzin), więc korektę parametru [PAu] należy dokonać w kilku krokach zawężając zakres zmian. Średnio wartość parametru [PAu] leży w okolicy 300sek. dla opału typu miał węglowy, natomiast 150-180sek. dla „eko groszku”. W pewnych warunkach, kiedy kocioł ma niedobór, albo nadmiar mocy można inaczej ustalić linię ognia, ale należy wówczas liczyć się z utratą części nie spalonego opału (gdy linia ognia przebiega za blisko popielnika), albo z niebezpieczeństwem cofnięcia się ognia do zasobnika (gdy jest zbyt blisko zasobnika). Linię ognia należy korygować korzystając z trybu ręcznego M (M/CWU).

 

b)       ustalenie mocy nadmuchu,

 

Nadmuch w kotłach z palnikiem retortowym jest optymalny przy mocy ok. ¼ obrotów maksymalnych dmuchawy, co odpowiada wartości parametru [OFS] w zakresie 9 – 12 (w skali do 36). Parametr ten można ustalić doświadczalnie zmieniając moc nadmuchu i obserwując płomień. W punkcie optymalnym zmienia się barwa płomienia i zaczynają się odrywać iskry, przy czym musi to być faza początkowa odrywania iskier (punkt przejścia). Zbyt mocny nadmuch powoduje wyrzucanie ciepła do komina, a czasami wręcz gaszenie płomienia (spadek mocy kotła). Na rynku dostępne są różne gatunki „eko groszku” dlatego przy złym spalaniu opału należy zwykle optymalizować proces jego spalania zmieniając moc nadmuchu powietrza. Zdarzają się przypadki, że opał w palniku retortowym nie spala się równomiernie na całej powierzchni, lecz np. jednostronnie lub po kilku cyklach podania pojawia się czarny węgiel. W takiej sytuacji, gdy ustalanie mocy nadmuchu nie przynosi efektu należy wyczyścić retortę (kanaliki powietrzne). Jeżeli i to nie przyniesie efektu należy skonsultować się z producentem kotła, ponieważ powodem problemu może być „fałszywy wylot powietrza” (nieszczelność retorty).

W kotłach tłokowych nadmuch ustala się w zależności od rodzaju opału. Dla opału typu miał węglowy optymalna moc nadmuchu to 2/3 do ¾ obrotów maksymalnych dmuchawy, co odpowiada wartości parametru [OFS] w zakresie 24 – 30 (w skali do 36). W przypadku „eko groszku” nadmuch powietrza może być mniejszy tj. [OFS] w zakresie 15 – 25. Podobnie jak w palnikach retortowych nadmierny nadmuch powietrza powoduje spadek mocy kotła przede wszystkim ze względu na wywiewanie ciepła do komina, dlatego trzeba go zoptymalizować.

 

2.       Faza podtrzymania („NADZÓR”) – to stan po osiągnięciu temperatury zadanej wody w kotle c.o. (ew. wymuszony przez termostat pokojowy po osiągnięciu temperatury zadanej w pomieszczeniu, gdy parametr [ALG] =0 , lub =1). W tej fazie głównym zadaniem regulatora jest podtrzymanie żaru na palenisku. Wykorzystuje się do tego celu cykliczne załączenia dmuchawy w odstępach czasu określonych parametrem [CoC] – wykonywany jest tzw. przedmuch. Długość tego przedmuchu określa parametr [CdP], a moc nadmuchu parametr [bPo]. Oczywiście dla podtrzymania płomienia niewystarczające jest jedynie wykonywanie przedmuchów. Konieczne jest też podawanie opału, a szczególnie w sytuacji, gdy stan podtrzymania trwa długo (np. latem przy podgrzewaniu tylko c.w.u, lub w okresach grzewczych przy wyższych temperaturach zewnętrznych). W fazie „NADZÓR” częstotliwość podawania opału określona jest korelacją dwóch parametrów tj. czas przerwy w podawaniu = [CoC x [PPo] co oznacza, że częstotliwość podawania opału jest wielokrotnością częstotliwości przedmuchu. Przykładowo, jeżeli ustawimy częstotliwość przedmuchów [CoC] = 10min. oraz [PPo] = 3 daje nam to częstotliwość podawania paliwa 30min. (10min. x 3 = 30min.). Przy ustawieniu [PPo] = 0  w fazie podtrzymania nie będzie podawania opału (najczęstszy błąd ustawień powodujący niezamierzone wygasanie kotła). Należy zwrócić uwagę, że w/w parametry podtrzymania decydują o pracy kotła od momentu, gdy temperatura wody w kotle c.o. przekroczy wartość zadaną  do momentu, gdy spadnie poniżej temperatury zadanej pomniejszonej o wartość parametru [HIS]. Stąd też w przypadku niezamierzonego wygasania paleniska należy zwrócić uwagę, czy ma to miejsce w fazie podtrzymania (kocioł wraca do fazy pracy i nie ma żaru na palenisku), czy w fazie pracy (kocioł wraca z fazy podtrzymania z żarem na palenisku i wygasa później). Pierwszy przypadek oznacza zwykle złe ustawienie parametrów podtrzymania. W praktyce dla małych kotłów wartość parametru [CoC] mieści się w zakresie od 6 do 10, natomiast [PPo] od 3 do 4, przy czym niższe wartości należy ustawić przy dużym zapotrzebowaniu na ciepło (np. niskie temperatury na zewnątrz) a wyższe przy mniejszym zapotrzebowaniu na ciepło (np. przy grzaniu tylko c.w.u.). Przy ustawianiu tych parametrów należy kierować się następującą zasadą: gdy palenisko ma w fazie podtrzymania tendencje do nadmiernego rozpalania się należy [CoC] i/lub [PPo] zwiększać, a gdy opał się nadmiernie wypala (powstaje „lej” na retorcie, lub pali się przy samym tłoku w kotle tłokowym) należy w/w parametry zmniejszać. Parametr [PPo] powoduje zmiany częstotliwości podawania „skokowe”, natomiast [CoC] dokładniejsze. Wartość parametru [bPo] należy ustawiać nieco wyżej niż [OFS]. 

 

III.      Wygaszanie kotła.

 

Jeżeli zaistnieje konieczność wygaszenia kotła (np. gruntowne czyszczenie lub zaniechanie eksploatacji kotła) należy postępować wg poniższych wskazówek:

 

1.       Zatrzymać pracę automatyczną przyciskając przycisk u/STOP - nic nie pracuje, nie świeci się żadna kontrolka.

2.       Wysypać popiół z szuflady popielnika i załadować pustą szufladę ponownie.

3.       Włączyć w regulatorze tryb ręcznego sterowania przyciskiem M (M/CWU) – żółta kontrolka zaczyna migać.

4.       Włączyć podajnik przyciskiem u/STOP na czas całkowitego wypchnięcia żaru do szuflady popielnika (w regulatorach obsługujących kotły tłokowe należy przycisk u/STOP przycisnąć i odpowiednio długo przytrzymać).

5.       Po całkowitym wypchnięciu żaru z paleniska wyłączyć podajnik przyciskając ponownie u/STOP (lub zwalniając ten przycisk w regulatorach sterujących kotły tłokowe).

6.       Wyłączyć tryb ręcznego sterowania przyciskiem M (M/CWU) – gaśnie żółta kontrolka, nic nie pracuje, nie świeci się żadna kontrolka.

7.       Wyłączyć regulator wyłącznikiem sieciowym (poz. 0) i ew. wyciągnąć wtyczkę z gniazdka sieciowego.

8.       Wyjąć szufladę z wysuniętym żarem i po wystudzeniu popiół wysypać.

9.       Przystąpić do czyszczenia kotła, a jeżeli kocioł nie będzie przez dłuższy czas eksploatowany po wyczyszczeniu pozostawić uchylone drzwiczki, aby komora spalania się wentylowła.

 

IV.    Obsługa bojlera c.w.u.

 

W regulatorach obsługujących pompę ładującą c.w.u. istnieje możliwość wyboru jednego z dwóch algorytmów grzania wody zimą:

 

1.       Priorytet ciepłej wody użytkowej [tPb] =1 – oznacza, że regulator po włączeniu pracy automatycznej w pierwszej kolejności podejmuje akcję nagrzania wody w bojlerze wyłączając jednocześnie pompę c.o. Algorytm ten jest bardzo wydajny w przypadku małej ilości użytkowników ciepłej wody (przeciętna rodzina mieszkająca w domku), gdyż maksymalizuje tempo nagrzania c.w.u. i jednocześnie pozwala ustalić niezależne temperatury c.w.u. oraz c.o. Wadą takiego rozwiązania jest konieczność wyłączania pompy c.o. w trakcie grzania ciepłej wody, co w przypadku dużego pobory c.w.u. powoduje, że kocioł zajmuje się głównie grzaniem ciepłej wody i c.o. przestaje praktycznie działać. Tak więc rozwiązanie to nie sprawdza się w dużych obiektach typu hotele, czy pensjonaty. Z ustawieniem [tPb] =1 wiąże się również zgłaszana czasem przez użytkowników „pozorna sytuacja awaryjna” czyli przypadek, gdy w instalacji nie ma pompy ładującej zasobnik, a czujnik c.w.u. leży sobie swobodnie (nie mierzy temperatury c.w.u.). Wówczas zrozumiałe, że przy wyborze priorytetu c.w.u. instalacja c.o. przestanie działać poprawnie, gdyż regulator usiłując nagrzać ciepłą wodę włączy pompę c.w.u. (wyłączy pompę c.o.), a czujnik c.w.u. mierzy temperaturę otoczenia, czyli faktycznie nie jest w stanie osiągnąć wartości temperatury zadanej c.w.u. W tej sytuacji regulator będzie zablokowany w obsłudze bojlera c.w.u. i może nawet doprowadzić wodę w kotle do temperatury awaryjnej (przegrzania kotła).

 

2.       Brak priorytetu ciepłej wody użytkowej [tPb] =3 – w tym algorytmie ciepła woda użytkowa podgrzewana jest jednocześnie z obsługą instalacji c.o. z tym, że proces nagrzania c.w.u. trwa dłużej niż w przypadku algorytmu z priorytetem i nie ma możliwości nagrzania ciepłej wody  do temperatury wyższej od temperatury zadanej wody na kotle. Oznacza to, że przy nastawieniu temperatury zadanej c.w.u. wyższej od temperatury zadanej c.o. ciepła woda zostanie nagrzana co najwyżej do temperatury bliskiej zadanej na kotle. Jest to oczywista wada takiego rozwiązania, lecz w tym przypadku instalacja c.o. nie blokuje się przy dużym poborze ciepłej wody. Rozwiązanie to nadaje się zatem do zastosowania w większych obiektach typu hotele lub pensjonaty. Jednocześnie różni się od zwykłego zrównoleglenia instalacji c.o. i c.w.u. ponieważ daje możliwość zarządzania pompą c.w.u. dzięki czemu nie pozwala schłodzić wody w bojlerze, gdy temperatura wody w kotle spada poniżej temperatury zadanej c.w.u. a ponadto można uzyskać niezależne temperatury c.w.u i c.o. w sytuacji, gdy temperatura zadana c.w.u. będzie niższa od temperatury zadanej c.o.

 

V.      Współpraca z termostatem pokojowym.

 

Regulatory (wyposażone w odpowiednie wejście) współpracują z termostatami pokojowymi o wyjściu przekaźnikowym beznapięciowym normalnie rozwartym NO. Dla prawidłowego działania systemu z termostatem pokojowym należy w regulatorze zaprogramować odpowiednie parametry konfiguracyjne. Są to:

a)       parametr [ALG] – ustala sposób reakcji regulatora na sygnał z termostatu pokojowego po osiągnięciu temperatury zadanej w pomieszczeniu,

-          dla [ALG] =0 i [ALG] =1 - po przekroczeniu temperatury zadanej w pomieszczeniu termostat pokojowy wymusza w regulatorze stan podtrzymania („NADZÓR”) i jednocześnie włącza cykliczny tryb pracy pompy c.o.

-          dla [ALG] =2 i [ALG] =3 - po przekroczeniu temperatury zadanej w pomieszczeniu termostat pokojowy jedynie włącza cykliczny tryb pracy pompy c.o.

b)       parametr [CoP] – ustala długość przerwy w pracy pompy obiegowej c.o. po zadziałaniu termostatu pokojowego,

 

Regulacja temperatury w pomieszczeniu przy pomocy termostatu pokojowego opiera się na algorytmie cyklicznego sterowania pompą obiegową c.o. i ewentualnie wymuszania w regulatorze fazy podtrzymania. Algorytm oparty wyłącznie na wymuszaniu cyklicznego trybu pracy pompy c.o. jest dla kotła odpowiedniejszy, ponieważ utrzymuje temperaturę wody w kotle c.o. w zakresie bliskim temperatury zadanej. Należy jedynie ustalić długość przerw w  pracy pompy obiegowej c.o. – parametr [CoP], natomiast czas je włączenia w cyklu pracy jest stały i wynosi 30sek.). Regulacja z wymuszaniem przez termostat pokojowy stanu podtrzymania (stanu „NADZÓR”) poza cykliczną pracą pompy obiegowej utrzymuje dodatkowo w regulatorze fazę podtrzymania mimo spadku temperatury wody w kotle poniżej temperatury zadanej. Algorytm taki jest wydajniejszy z punktu widzenia stabilizacji temperatury w pomieszczeniu, ale ze względu na znaczne spadki temperatury wody w kotle c.o. skraca żywotność kotła. Jeżeli mimo wszystko zostanie wybrany należy wówczas zmienić ustawienie parametru [OnP] na wartość w granicach 45 do 50 oC (ale co najmniej kilka stopni poniżej temperatury zadanej wody na kotle),  ponieważ zapobiegnie to wygasaniu kotła z powodu znacznego spadku temperatury wody (przedłużająca się z powodu termostatu pokojowego faza podtrzymania).

Wszelkie prawa zastrzeżone © 2010 Papa Electronics
Wykonanie Redprojekt.pl - strony internetowe